ΤΗ Λ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τών Αγίων Αποστόλων εκ τών Εβδομήκοντα, Σίλα, Σιλουανού, Κρήσκεντος, Επαινετού καί Ανδρονίκου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος δ'

Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Αστραπαίς φωτιζόμενοι, ταίς τού Πνευματος πάνσοφοι, τά τής γής πληρώματα περιήλθετε, καί τούς πιστούς εφωτίσατε, τόν ζόφον μειώσαντες, αγνωσίας τού βυθού, ως τού Λόγου Απόστολοι, όθεν σήμερον, γεγηθότες τελούμεν τήν αγίαν, καί φωσφάρον υμών μνήμην, αγιασμόν κομιζόμενοι.

Ως νεφέλαι μακάριοι, επί πάντα τά πέρατα, υετόν ερράνατε τόν ουράνιον, καί τας ψυχάς κατηρδεύσατε, πιστών θεία χάριτι, άποπνίξαντες δεινά, αθεϊας ζιζάνια, καί τελέσαντες, τάς ψυχάς καρποφόρους τών ανθρώπων, διά τούτο εν αινέσει, υμάς τιμώμεν Απόστολοι.

Συνελθόντες τιμήσωμεν, καί πιστώς μακαρίσωμεν, Σίλαν τόν πανάριστον, καί Ανδρόνικον, Επαινετόν τε καί Κρήσκεντα, καί πόθω τιμήσωμεν, σύν αυτοίς Σιλουανόν, τούς τής πίστεως κήρυκας, τούς προχέοντας, ποταμούς ιαμάτων, καί παντοίων, παθημάτων επηρείας, Πνεύματι θείω εξαίροντας.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Κατακρίσεως λύτρωσαι, Παναγία Θεόνυμφε, καί δεινών πταισμάτων, τήν ταπεινήν μου ψυχήν, καί τού θανάτου απάλλαξον, ευχαίς σου καί δώρησαι, δικαιώσεως τυχείν, εν ημέρα ετάσεως, ής επέτυχον, τών Αγίων οι δήμοι, μετανοία, καθαρθέντα με προ τέλους,καί τών δακρύων ταίς χύσεσιν.

Η Σταυροθεοτοκίον

Η αμνάς η κυήσασα, τό αρνίον τό άκακον, τό τήν αμαρτίαν ελθόν ιάσασθαι, παντός τού κόσμου Πανάχραντε, Οικείω εν αίματι, τό σφαγέν υπέρ ημών, καί ζωώσαν τά σύμπαντα, σύ με ένδυσον, γυμνωθέντα απάσης αφθαρσίας, εξ ερίου τού σού τόκου, περιβoλήν θείας χάριτος.

Απολυτίκιον  Ήχος γ'

Απόστολοι άγιοι, πρεσβεύσατε τώ ελεήμονι Θεώ, ίνα πταισμάτων άφεσιν, παράσχη ταίς ψυχαίς ημών.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, οι Κανόνες τής Οκτωήχου, καί τών Αποστόλων ο Παρών, ού η Ακροστιχίς.

Πανευκλεείς μαθητάς υμνώ τού Λόγου. Ιωσήφ.

Ωδή α'  Ήχος β'

Τώ τήν άβατον

Παριστάμενοι, θρόνω τώ θείω πάντοτε, φέγγει τε λαμπρυνόμενοι, αδύτω Άγιοι, φωτισμόν πνευματικόν, άπασιν αιτήσασθε, εκ τού τών φώτων Πατρός, καταπεμφθήναι ημίν, πιστώς υμάς γεραίρουσιν.

Αναλάμψαντα, δικαιοσύνης ήλιον, Ένδοξοι θεασάμενοι, Κόρης θεόπαιδος, εκολλήθητε αυτώ, θείαν Κατά μέθεξιν, φώς χρηματίζοντες, καί απηλάσατε, απάτης ζόφον άπαντα.

Νόμον ένθεον, επί τής γλώττης φέροντες, πάσαν τήν γήν διήλθετε, τήν ανομίαν αυτής, υπεξαίροντες σοφοί, Κρήσκη, Ανδρόνικε, Σίλα καί Σιλουανε, καί κατασπείραντες, τήν γνώσιν τήν σωτήριον.

Επαινέσωμεν, Επαινετόν τόν ένδοξον, Καρθαγενέων καύχημα, θείον γενόμενον, καί τού Λόγου Μαθητήν, καί τών ιαμάτων, πηγήν καί μέγαν κήρυκα, τών υπέρ έννοιαν, καί πίστεως εδραίωμα.

Θεοτοκίον

Υπερύμνητον, Θεόν αρρήτως τέτοκας, σάρκα εκ σού φορέσαντα, δι' αγαθότητα, υπερύμνητε Αγνή, όθεν εν φωναίς, ευχαριστηρίοις υμνολογούμέν σε, καί μακαρίζομεν, ως πάλαι προεφήτευσας.

Ωδή γ'

Εν πέτρα με τής πίστεως

Κηρύξαντες τήν σάρκωσιν τού Δεσπότου, καί λύσαντες τόν σύνδεσμον τής κακίας, τούς πάλαι δεδεμένους τή απιστία, Σοφοί ελύσατε, μεγαλοκήρυκες, καί Θεώ προσήξατε διά πίστεως.

Λαμπτήρες τής αδύτου φωτοχυσίας,  γενόμενοι τό σκότος τής ασεβείας ηλάσατε δεικνύοντες τοίς ανθρώποις, τής επιγνώσεως τό φώς Πανεύφημοι, διά τούτο πάντοτε μακαρίζεσθε.

Εις πάσαν εξελήλυθε καθώς ψάλλει, Δαυϊδ τών Αποστόλων ο θείος φθόγγος, διδάσκων τά Παθήματα τού Σωτήρος, καί τήν Ανάστασιν, δι' ής ανέστημεν, εκ μνημάτων άπαντες τής ματαιότητος.

Θεοτοκίον

Ευρών σε τών Αγγέλων καθαρωτέραν, υπέδυ τήν γαστέρα σου τήν αγίαν, ο φώς οικών απρόσιτον Θεοτόκε, καί ώφθη άνθρωπος, εκ σού σαρκούμενος, εν δυσί ταίς φύσεσι γνωριζόμενος.

Ο Ειρμός

«Εν πέτρα με τής πίστεως στερεώσας, επλάτυνας τό στόμα μου  επ' εχθρούς μου, ηυφράνθη γάρ τό πνεύμά μου εν τώ ψάλλειν, Ουκ έστιν Άγιος, ως ο Θεός ημών, καί ουκ έστι δίκαιος, πλήν σου Κύριε».

Κάθισμα  Ήχος δ'

Επεφάνης σήμερον

Ως αστέρες μέγιστοι τήν οικουμένην, ευσεβείας λάμψεσι, φωταγωγούντες ευσεβώς, εις τόν αιώνα δοξάζεσθε, θαυματοφόροι Κυρίου Απόστολοι.

Θεοτοκίον

Τάς αχράντους χείράς σου Παρθενομήτορ, εφαπλούσα σκέπασον, τούς πεποιθότας επί σοί, καί τώ Υιώ σου κραυγάζοντας, Πάσι περάσχου Χριστέ τά ελέη σου.

Η Σταυροθεοτοκίον

Επί ξύλου βλέπουσα, αναρτηθέντα, τόν Υιόν σου Πάναγνε, σπλάγχνα μητρώα γοερώς, σπαραττομένη εκραύγαζες, Οίμοι! πώς έδυς, τό φώς μου τό άχρονον;

Ωδή δ'

Υμνώ σε ακοή γάρ Κύριε,

Ισχύϊ, τού τά πάντα Κτίσαντος, διελθόντες τήν οικουμένην, καθά περ υπόπτεροι, εσώσατε τούς εν πελάγει, δεινώς θεοφόροι κινδυνεύοντας, καί γαληνόν πρός όρμον ωδηγήσατε.

Στηρίζων, παρειμένας ένδοξε, διανοίας τώ λόγω Σίλα, σύν Παύλω τώ κήρυκι, πεπόρευσαι εις πάντα κόσμον, πολλοίς πειρασμοίς περιαντλούμενος, καί τόν Σωτήρα άπασι κηρύττων τρανώς.

Μεγίστοις αγαθοίς κοσμούμενος, συμπεπόρευσαι εξ Εώας, μέχρις αυτής Δύσεως, ώσπερ ακτίς, τώ Παύλω Σίλα σοφέ, φωταυγής ηλίω πέλοντι, καί τών εθνών καρδίας εφωτίσατε.

Αινείσθω, Κρήσκης καί Ανδρόνικος, καί σύν Σίλα μεγαλυνέσθω, Σιλουανός σήμερον, Επαινετός τε επαινείσθω Χριστού, τής αμπέλου χρηματίζοντες βότρυες, γλεύκος στάζοντες σωτήριον.

Θεοτοκίον

Θαυμάτων, υπερέχον πέφυκε, τό εν σοί γενόμενον θαύμα, νομίμων γάρ άνευθεν, τής φύσεως τόν νομοδότην Χριστόν, αποτίκτεις, τήν παράβασιν τών προπατόρων, λύοντα Πανάμωμε.

Ωδή ε'

Ο φωτισμός

Ήρθη τών σών, Μαθητών υπεράνω τών ουρανίων, η μεγαλοπρέπεια κηρυττόντων, τοίς επί γής σου, τήν σεπτήν παρουσίαν, καί τά πάθη καί τήν ανάστασιν, Λόγε τού Θεού, Ιησού υπεράγαθε.

Τό διαυγές, καί υπέρλαμπρον σκεύος τού Παρακλήτου, τών πεπλανημένων τήν οδηγίαν, Θεσσαλονίκης τό περίδοξον εύχος, Αποστόλων τό εγκαλλώπισμα, τόν Σιλουανόν τόν σοφόν ευφημήσωμεν.

Ανδρειωθείς, φερωνύμως τού Λόγου τή συμμαχία, πάνσοφε Ανδρόνικε διαθεεις, επιστηρίζων παρεθείσας καρδίας, επηρείαις τού πολεμήτορος, καί φωταγωγών εις Θεού κατανόησιν.

Θεοτοκίον

Σέ ο Δαυϊδ, προδιέγραψεν όρος τετυρωμένον, όρος τού Θεού ημών, όρος πίον, εν σοί γάρ Κόρη, εγνωρίσθησαν τούτου, αι πορείαι σάρκα πτωχεύσαντος, καί πρός τό αρχαίον ημάς επανάξαντος.

Ωδή ς'

Πρός Κύριον εκ κήτους

Υψούμενοι πρός Κύριον, καθαραίς συννεύσεσι, τούς κατανεύσαντας, απωλείας πρός τά βάραθρα, ειλκύσατε σοφοί, ύψος πρός ουράνιον, υψηλής θεωρίας καί πράξεως.

Μονάδα μέν ουσία, χαρακτήρσι Τριαδα δέ, θεομακάριστοι, εν τοίς πέρασι κηρύξαντες, πολύθεον αχλύν, παντελώς ελύσατε, καί φωστήρες ψυχών ανεδείχθητε.

Νευρώσας σου Χριστός τόν λογισμόν, Κρήσκη πάνσοφε, τής εν Γαλλία σε, Καρχηδόνος Αρχιποίμενα, ως τούτου μαθητήν, ευσεβώς απέδειξε, πλανωμένοις τήν τρίβον δεικνύοντα.

Θεοτοκίον

Ωραίαν σε κάλλει, ο Ποιητής ευράμενος, εν σοί εσκήνωσε, καί ωραίος υπέρ άπαντας, υιούς τών γηγενών, ώφθη σωματούμενος, Παναγία Παρθένε πανύμνητε.

Ο Ειρμός

«Πρός Κύριον εκ κήτους, ο Ιωνάς εβόησε, Σύ με ανάγαγε, εκ πυθμένος Άδου δέομαι, ίνα ως Λυτρωτή, εν φωνή αινέσεως, αληθείας τε πνεύματι θύσω σοι».

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή Λ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τών Αγίων Αποστόλων εκ τών Εβδομήκοντα, Σίλα, Σιλουανού, Κρήσκεντος, Επαινετού καί Ανδρονίκου.

Στίχοι

·          Επαινετός Κρήσκης τε καί Σιλουανός,

·          Σίλας καί Ανδρόνικος, αινείσθων άμα.

·          Πέντ' έβαν εκ βιότου μύσται Θεού εν τριακοστή.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τής Αγίας Μάρτυρος Ιουλίττης τής εκ Καισαρείας.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

Ρήτορες ανεδείχθησαν

Τά σκεύη τά χωρήσαντα πάσαν, τού Παρακλήτου τήν χάριν, καί τούς δοχεία τής πλάνης γεγενημένους, αποτελέσαντα δεκτούς Θεώ, Σίλαν καί Σιλουανόν, υμνήσωμεν ενθέως.

Ουκ έστιν ικανός τις επαινείν, Επαινετόν τόν θαυμαστόν, συνεμορφώθη γάρ Χριστώ' τά δι' αυτόν υποστάς παθήματα, βασιλείας τε συμμετέσχε τής αυτού, καλώς ηγωνισμένος.

Υμνείσθω Κρήσκης άσμασι θείοις, ο κεκρυμμένας τάς οδούς, τάς τού Χριστού υποδείξας, καί κατακρίνας εν τή σαρκί αυτού, τήν κατάκριτον αμαρτίαν, καί πολλούς ακατακρίτους δείξας.

Θεοτοκίον

Λύσόν μου τάς σειράς τών πταισμάτων, τή μεσιτεία σου Αγνή, καί τή αγάπη τελείως τού αγαθού Υιού σου πρόσδησον, μακρυνόμενον καθ' εκάστην εξ αυτού, ηδονών ατόπων.

Ωδή η'

Τώ δόγματι τώ τυραννικώ

Ουκ έδωκαν ύπνον οφθαλμοίς, οι άγρυπνοι τού Λόγου υπηρέται, έως ού ύπνου βαρέος πιστούς, πλάνης ελυτρώσαντο, καί φωτός καί ημέρας, υιούς εναπέδειξαν.

Γενόμενοι άρμα τού Θεού, εκτήσασθε αυτόν ηνιοχούντα, πρός επουράνιον νύσσαν ημάς, Απόστολοι ένδοξοι, καί τά άρματα πάντα τής πλάνης συντρίβοντα.

Ο πάνσοφος Σίλας ως Χριστού, διάκονος αξίως επαινείσθω, καί σύν αυτώ δοξαζέσθω πιστώς, Κρήσκης καί Ανδρόνικος, οι φωστήρες, οι πάντα τά έθνη φωτίσαντες.

Τριαδικόν

Υμνήσωμεν τήν ζωαρχικήν, Τριάδα χαρακτήρσι τρισσουμένην, γνωριζομένην δέ φύσει μιά, καί ψάλλοντες είπωμεν, Ευλογείτε τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Ο Ειρμός

«Τώ δόγματι τώ τυραννικώ, οι όσιοι τρείς Παίδες μή πεισθέντες, εν τή καμίνω βληθέντες, Θεόν ωμολόγουν ψάλλοντες, Ευλογείτε τά έργα Κυρίου τόν Κύριον».

Ωδή θ'

Η τόν πρό Ηλίου

Ιατροί ψυχών τε, καί σωμάτων γεγόνατε σωτήριοι, πνευματικοίς φαρμάκοις εκκαθαίροντες, τούς νοσούντας καί υγιείς, δεικνύντες αμφοτέρωθεν, θεοφεγγείς Απόστολοι, όθεν αξίως μακαρίζεσθε.

Ώφθητε τή ζέσει, τού Πνεύματος ανάπτοντες ως άνθρακες, καί τόν κρυμόν τής πλάνης διελύσατε, καί καρδίας τάς πηγνυμένας πίστει κατεθάλψατε, καί πρός τό έαρ Πάνσοφοι, τής σωτηρίας ωδηγήσατε.

Στησώμεθα χορείαν, εν οίκω τού Θεού ημών δοξάζοντες, Σιλουανόν καί Σίλαν καί Ανδρόνικον, καί τόν μέγαν Επαινετόν, καί Κρήσκεντα τόν πάνσοφον, ως αληθείας κήρυκας, καί πρεσβευτάς ημών υπάρχοντας.

Η αγιωτάτη καί πλήρης, χαρισμάτων θείου Πνεύματος, καί ιερά καί όντως αξιέπαινος, υμών μνήμη θεουργικαίς, ακτίσι καταυγάζουσα, τών ευσεβών τό πλήρωμα, υμνείν υμάς σοφοί προτρέπεται.

Θεοτοκίον

Φείσαί μου ο μέλλων εν δόξη, πάλιν έρχεσθαι θεότητος, κρίναι τήν οικουμένην παντοδύναμε, ικεσίαις τής απειράνδρως, Δέσποτα τεκούσης σε, καί μή εις πύρ εκπέμψης με, κατεγνωσμένον αμαρτήμασιν.

Ο Ειρμός

«Η τόν πρό Ηλίου φωστήρα, τόν Θεόν εξανατείλαντα, σωματικώς ημίν επιδημήσαντα, εκ λαγόνων παρθενικών, αφράστως σωματώσασα, ευλογημένη πάναγνε, σέ Θεοτόκε μεγαλύνομεν».

Καί η λοιπή, Ακολουθία τού Όρθρου, καί Aπόλυσις